จุดเริ่มต้นของลาสเวกัส สวรรค์ของเหล่านักพนันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ลาสเวกัสเป็นเมืองรถไฟขนาดเล็กเมื่อเนวาดาก่อตั้งอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1905 ห้าปีหลังจากการก่อตั้ง สำมะโนครัวเรือนของสหรัฐฯ บันทึกผู้อยู่อาศัยเพียง 800 คนเท่านั้น ทว่าในช่วงทศวรรษที่ 1950 เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นสวรรค์ของนักท่องเที่ยวที่ชอบเล่นการพนัน ซึ่งนักท่องเที่ยวสามารถชมการแสดงร่วมกับคนดังอย่าง Frank Sinatra และ Sammy Davis, Jr. ระหว่างการเดินทางไปคาสิโนในลาสเวกัส แม้ว่าการพนันถูกกฎหมายของเนวาดาในปี ค.ศ. 1931 ได้เปิดประตูสำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้ ซึ่งทำให้เกิดคาสิโนหรูหราและคาสิโนออนไลน์สล็อตเว็บตรงมากมายในปัจจุบัน แต่เพียงอย่างเดียวไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดว่าลาสเวกัสกลายเป็นสวรรค์แห่งการพนันเหนือคู่แข่งอย่างเรโน นอกจากนี้ยังรวมถึงการหลั่งไหลเข้ามาของคนงานในโครงการของรัฐบาลกลางในเนวาดา การปราบปรามการพนันที่ผิดกฎหมายในลอสแองเจลิส และการอพยพของกลุ่มคนจำนวนมากไปยังลาสเวกัส

อดีตรองตำรวจช่วยสร้างบ่อนการพนัน (ภาษี)

การพนันถูกกฎหมายของเนวาดาในปี ค.ศ. 1931 ใกล้เคียงกับการเริ่มต้นการก่อสร้างเขื่อนฮูเวอร์ ซึ่งนำคนงานหลายพันคนมาที่โบลเดอร์ซิตี ในวันง่ายเงินเดือนให้คนงาน คนงานเหล่านี้จะเดินทางประมาณ 25 ไมล์ไปยังลาสเวกัสเพื่อสนุกกับการเล่นการพนันที่ Fremont Street ซึ่งเป็นศูนย์กลางใจกลางเมืองของเวกัสก่อนถึงสตริป ไมเคิล กรีน ศาสตราจารย์ด้านประวัติศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเนวาดาแห่งลาสเวกัสกล่าวว่า “หนึ่งในคำพูดที่ว่าเมืองนี้น่าตื่นเต้นมากในช่วง 2-3 วันต่อเดือน” ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 การเปิดโรงงานแมกนีเซียมในเฮนเดอร์สัน เนวาดาที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ทำให้มีแรงงานจำนวนมากที่มองหากิจกรรมสันทนาการในช่วงสุดสัปดาห์

ถึงกระนั้น การหลั่งไหลเข้ามาของนักพนันทุก ๆ สองสัปดาห์นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้ลาสเวกัสเป็นนครแห่งการพนัน เพื่อสิ่งนี้ มันต้องการผู้ที่มีประสบการณ์ในการทำธุรกิจการพนัน เริ่มต้นในปี ค.ศ. 1938 คนเหล่านี้เริ่มย้ายไปลาสเวกัสเนื่องจากนายกเทศมนตรีคนใหม่ในลอสแองเจลิสปราบปรามการพนันที่ผิดกฎหมาย หนึ่งในผู้มีอิทธิพลมากที่สุดคือ Guy McAfee ตำรวจจากลอสแอนเจลิสที่หนีจากแคลิฟอร์เนียหนีการฟ้องร้องจากการเล่นการพนันและการค้าประเวณี จุดเปลี่ยนครั้งใหญ่อีกจุดหนึ่งเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1941 เมื่อ El Rancho Vegas คาสิโนโรงแรมแห่งแรกเปิดให้บริการบนทางหลวงหมายเลข 91 ซึ่งต่อมา McAfee ได้ฉายาว่า “The Strip” ในเวลาต่อมา รีสอร์ท El Rancho Vegas มีความสำคัญมาก เพราะช่วยทำให้การพนัน “เป็นสิ่งที่คุณสามารถทำได้ในช่วงวันหยุด” และนั่นก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก

ความสำเร็จของรีสอร์ททำให้คนอื่นเปิดโรงแรมคาสิโนมากมาย บางแห่งสร้างขึ้นมาบนถนน Fremont Street ที่มีชื่อเล่นว่า “Glitter Gulch” โดยหอการค้าในปี ค.ศ. 1946 ในปีเดียวกันนั้น McAfee ได้เปิดร้าน Golden Nugget ที่นั่น รีสอร์ทอื่น ๆ ถูกสร้างขึ้นบน The Strip ซึ่งเป็นพื้นที่นอกเขตเมืองที่ McAfee และเจ้าของรีสอร์ทรายอื่น ๆ ได้ก่อตั้งเมือง Paradise รัฐเนวาดาขึ้นเพื่อเป็นที่พักพิงทางภาษี ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ McAfee และกลุ่มของเขากำลังสร้างรีสอร์ทการพนันและค้นหาวิธีหลีกเลี่ยงภาษี กลุ่มคนกลุ่มใหม่เริ่มมองเห็นศักยภาพในการเปิดคาสิโนเวกัสของตนเอง นั่นคือกลุ่มนักเลง

กลุ่มนักเลงขยายธุรกิจด้วยการเปิดไนท์คลับขนาดใหญ่ในเวกัส

หนึ่งในกลุ่มนักเลงรายใหญ่กลุ่มแรกในอุตสาหกรรมการพนันของเวกัสคือ Benjamin Bugsy Siegel ซึ่งเป็นคนที่ช่วยเปิด The Flamingo ในปี ค.ศ. 1947 บนเดอะสตริป หลังจากการฆาตกรรมของ Siegel ในปีนั้น บุคคลกลุ่มอื่น ๆ เริ่มเข้ามาเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการพนันของเมืองมากขึ้น สำหรับผู้ประกอบธุรกิจอาชญากรรมได้มองว่า “ลาสเวกัสนำเสนอโอกาสคู่ขนานสองโอกาส” อย่างแรกคือพวกมาเฟียที่เคยเล่นการพนันผิดกฎหมายในเมืองอื่น ๆ สามารถทำเงินถูกกฎหมายจากการพนันในลาสเวกัส จนถึงปี ค.ศ. 1970 เนวาดาเป็นรัฐเดียวที่มีการพนันคาสิโนอย่างถูกกฎหมาย แต่แนวคิดคู่ขนานที่พวกเขาคิดขึ้นมานั้นคือเรื่องผิวเผินเท่านั้น นี่เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายในการซ่อนเงินจำนวนจริงที่คาสิโนได้รับ เงินหลักที่สร้างโดยกลุ่มคนร้ายในเวกัสคือเงินที่ไม่ต้องเสียภาษี ไม่ถูกนำมาคิด

ในช่วงปี ค.ศ. 1950 กลุ่มคนร้ายได้ช่วยนำนักแสดงที่มีชื่อเสียงมาที่เวกัสเพื่อดึงดูดผู้คนให้มาที่คาสิโนมากขึ้น เนื่องจากพวกมาเฟียเปิดไนต์คลับในเมืองใหญ่ ๆ หลายแห่ง พวกเขาจึงมีสายสัมพันธ์กับนักแสดงเช่น “Rat Pack” (Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis, Jr., Peter Lawford และ Joey Bishop), Jerry Lewis, Judy Garland, Liberace และอื่น ๆ อีกมากมาย คลับและรีสอร์ทต่างแข่งขันกันเพื่อให้มีการแสดงของสาวโชว์ที่ฉูดฉาดที่สุด โดยมีกลุ่มผู้หญิงเต้นยั่วยวนในชุดวาบหวิน ที่ The Dunes ในปี ค.ศ. 1957 เจ้าของอย่าง Harold Minsky ได้แนะนำโชว์เกิร์ลที่เปลือยอกเป็นความบันเทิง ช่วยเน้นย้ำภาพลักษณ์ของลาสเวกัสว่าเป็น “Sin City” หรือเมืองแห่งคนบาป

นอกจากดาราและนักแสดงแล้ว รีสอร์ทหลายแห่งในลาสเวกัสยังเริ่มใช้การทดสอบนิวเคลียร์เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาที่คาสิโน เมืองนี้อยู่ห่างจากจุดทดสอบของเนวาดาประมาณ 65 ไมล์ ในคืนก่อนการระเบิดปรมาณูในช่วงเช้าตรู่ รีสอร์ทจะจัดงานเลี้ยงที่กินเวลานานจนกระทั่งเกิดระเบิดนิวเคลียร์ที่มองเห็นได้ในยามเช้า

ในยุคขององค์กร การพนันก็ไม่ใช่เวทีกลางของกลุ่มนักเลงอีกต่อไป

ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 และ 70 ความเป็นเจ้าของรีสอร์ทในลาสเวกัสเริ่มเปลี่ยนไป Howard Hughes ซื้อ Desert Inn ในปี ค.ศ. 1967 รวมถึงทรัพย์สินอื่น ๆ อีกมากมายที่นั่น การซื้อของ Hughes ช่วยผลักดันกลุ่มคนจำนวนมากที่เป็นเจ้าของโรงแรมและคาสิโน ในปีเดียวกัน Hughes ซื้อ Desert Inn ในรัฐเนวาดาก็ผ่านกฎหมาย Corporate Gaming Act ซึ่งทำให้บริษัทต่าง ๆ ดำเนินธุรกิจคาสิโนได้ง่ายขึ้น นี่เป็นการปูทางให้บริษัทต่าง ๆ ซื้อรีสอร์ทในลาสเวกัส ซึ่งผลักดันเจ้าของกลุ่มคนร้ายออกไปได้อีกครั้ง

เริ่มต้นในปี ค.ศ. 1978 เมื่อแอตแลนติกซิตีเปิดคาสิโนแห่งแรก ลาสเวกัสเริ่มเผชิญกับการแข่งขันการพนันนอกเนวาดา เนื่องจากการพนันคาสิโนกลายเป็นเรื่องถูกกฎหมายในหลายพื้นที่ของประเทศ รีสอร์ทขององค์กรเริ่มเสนอสถานที่ท่องเที่ยวประเภทต่าง ๆ ที่ไม่ได้เน้นไปที่การดึงดูดผู้คนเข้าสู่คาสิโนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังมีการแสดง ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า และอีกมากมาย